Jak pachnie pole elektromagnetyczne

W tym artykule porozmawiamy o żywych „odbiornikach” pola elektromagnetycznego, o tym, jakie fale elektromagnetyczne nauczyli się postrzegać w procesie ewolucji żywych istot i jakie „urządzenia” mają do tego.

Przenikają nas fale elektromagnetyczne. Ich spektrum jest szerokie: od promieni o długości fali mniejszej niż 10–13 m po fale radiowe, których długość jest mierzona w kilometrach. Jednak żywe stworzenia do procesów fotobiologicznych używają tylko wąskiego pasma widma elektromagnetycznego od 300 do 900 nm.

Atmosfera ziemska odcina się jako filtr zagrażających życiu fal elektromagnetycznych z naszego źródła światła. Promienie krótsze niż 290 nm, twarde promieniowanie ultrafioletowe, są uwięzione w górnych warstwach atmosfery przez ozon, a skwierczące promieniowanie długofalowe jest pochłaniane przez dwutlenek węgla, parę wodną i ozon.

W procesie ewolucji „zwierzęta” pojawiły się u wielu zwierząt, a nawet roślin, które wychwytują promienie od 300 do 900 nm, a wśród nich - oczy. Fale elektromagnetyczne w tym obszarze widma nazwano światłem. To prawda, że ​​tylko pszczoła widzi z odległości 300 nm, to światło ultrafioletowe.

My, ludzie, widzimy fiolet tylko przy długościach fal powyżej 400 nm, poza granicą 750 nm znikają dla nas ostatnie odbicia czerwieni, a potem zaczyna się obszar podczerwieni, w którym widzą je tylko niektóre nocne zwierzęta, a nawet małe dziwne stworzenia - pół-małpy ai na cienkich nogi, z przyssawkami na palcach.

Przejrzyjmy niewidzialne spektrum elektromagnetyczne i zobaczmy, jakie żywe „urządzenia” zostały pozyskane podczas ewolucji stworzenia, aby dostrzec te najczęstsze pola fizyczne w przyrodzie.

Bez względu na to, jak bardzo badamy najmniejsze organizmy, bez względu na to, jak dokładnie badamy większe zwierzęta i ludzi, nie możemy znaleźć specjalnych receptorów, które akceptują fale elektromagnetyczne o częstotliwości radiowej. Nie odczuwamy ich, chociaż wpływają one na ogólny stan osoby. Najwyraźniej same żywe komórki stają się odbiornikami fal o różnej długości. Im krótsza długość fali, tym wyraźniej ciało reaguje na nie.

Na przykład metrowe fale radiowe wywołują podniecenie u małp: odwracają głowy w kierunku źródła, zaczynają odczuwać podniecenie. Możliwe jest, że fale radiowe oddziałują z prądami elektrycznymi w neuronach mózgu i obwodowym układzie nerwowym.

Niektóre jednokomórkowe są kierowane w stosunku do nadawczej stacji radiowej do niektórych obrazów, szczególnie jeśli jest ona blisko nich. Jest to obserwowane na przykład w eksperymencie z zielonymi wiciowcami euglena, które są ułożone w ścisłej kolejności w kierunku anteny nadajnika radiowego.

Oscylacje elektromagnetyczne niskiej częstotliwości (3 Hz) po 30-minutowej ekspozycji powodują, że króliki doświadczalne zwiększają rytm kory mózgowej do 8-10 Hz i zwiększają amplitudę oscylacji neuronów mózgowych około dwa razy, tj. Do 70 μV. Takie naruszenie aktywności elektrycznej mózgu pod wpływem pole elektromagnetyczne może trwać do dwóch dni po ekspozycji.

Ludzie również nie dbają o sztuczne pola elektromagnetyczne o częstotliwości 10 Hz, chociaż ich nie czują. Oto, co pokazało ciekawe doświadczenie, którego celem było porównanie aktywności i rytmu życia osób dotkniętych polem elektromagnetycznym, które nie były na nie narażone.

Eksperyment odbył się w podziemnym pokoju i trwał miesiąc. Ci, którzy byli napromieniowani słabymi falami elektromagnetycznymi, nie wiedzieli o tym. Jeśli zwykle, nawet w ciemnym pokoju, okres działalności człowieka trwał około 25 - 26 godzin, to pod wpływem pola elektromagnetycznego okres ten wzrósł do 30, a nawet 40 godzin, wydawało się ludziom, że zajmuje to tak dużo dnia na powierzchni ziemi.Pod wpływem pola elektromagnetycznego zmienił się także skład elektrolitu w moczu oraz funkcja wydalnicza nerek badanych.

Jeśli stopniowo zmniejszamy długość fal radiowych, wkrótce znajdziemy się w regionie podczerwieni, zajmując w spektrum elektromagnetycznym region od 700 do 1600 nm. Są to promienie termiczne pochodzące ze źródeł takich jak słońce, rozpalony do czerwoności piec, żarówka lub ognisko. Czujemy je za pomocą termoreceptorów naszej skóry.

Kiedy zbliżymy rękę do osoby lub kota, odczujemy również ciepło tych promieni. Ale my, ludzie, w przeciwieństwie do niektórych zwierząt, które natura obdarzyła doskonałymi radarami, nie mamy żywych urządzeń „noktowizyjnych”, które mogą absorbować promienie podczerwone pochodzące od wszystkich żywych istot, nawet od roślin. Ale na przykład, o każdej porze dnia i nocy, do krwiopijców musisz szukać i znajdować zdobycz. Dla nich ważniejsze są nie promienie widzialne, ale podczerwień, która pozwala zdalnie znaleźć ciało przyszłych ofiar.

Najczęstszy pluskiew wykrywa obiekty o temperaturze ciała w odległości kilku metrów. „Ostatnie skierowanie” obiektu na obiekt następuje z bliższej odległości - 15 cm. Gdy się do niego zbliżasz, błąd napędza swoje „anteny” we wszystkich kierunkach. Po wybraniu punktu zasysania obraca całe ciało w kierunku wskazywanym przez „anteny” i idzie na miejsce swoich „działań pirackich”.

Kolejny krwiopijca - tyk - jest wyposażony w bardziej zaawansowany radar. Wspina się na czubek liścia drzewa lub krzaka, podnosi przednie nogi i zaczyna je prowadzić w różnych kierunkach. Na nogach można wyróżnić zaokrąglone formacje - to jest radar. Widzą promienie kilka metrów od źródła. Gdy zbliża się do niego ciepłokrwiste zwierzę lub osoba, kleszcz spada na niego i gryzie go prosto w skórę.

Niezwykle proste doświadczenie jest znane. Wystarczy, aby osoba wysunęła głowę z samochodu, ponieważ kleszcz w odległości kilku metrów wykrywa go i zaczyna poruszać się w jego kierunku. Jeśli zdejmiesz głowę, podczas gdy metalowa obudowa samochodu będzie działać jak ekran, lub założysz metalowy hełm, tyknięcie straci osobę, zacznę szturchać głowę w dezorientacji w różnych kierunkach. Pojawienie się głowy z kabiny ponownie pozwala mu znaleźć właściwy kierunek. Dlatego radar „złodzieja tajgi” obejmuje tylko ostatnie etapy poszukiwań osoby.

W głębinach oceanu jest także wiele zwierząt korzystających z „urządzeń” noktowizyjnych. Ostatnie przebłyski światła w wodzie gasną na głębokości 200 m, a życie toczy się na głębokości 10 km. Niektóre stworzenia zapalają swoje bioluminescencyjne „latarki” w ciemnościach, podczas gdy inne wolą, pozostając niewidzialnymi, odbierać światło podczerwone pochodzące od wszystkich żywych istot.

Kałamarnice głębinowe, oprócz zwykłych oczu, które są bardzo podobne do budowy ludzkiej, mają również oczy termoskopowe, które wychwytują promienie podczerwone. Struktura oka termoskopowego jest podobna do zwykłej, postrzegając widzialne dla nas światło. Tam też możesz znaleźć soczewkę, rogówkę i siatkówkę. Tylko w tej siatkówce znajdują się receptory przystosowane do odbioru fal podczerwonych, dzięki czemu zwykłe promienie świetlne nie zakłócają promieniowania cieplnego pochodzącego od żywych obiektów (promieniowanie, każde oko termoskopowe jest wyposażone w specjalny filtr światła, który opóźnia wszystkie promienie oprócz podczerwieni.

Najciekawsze jest to, że oczy termoskopowe znajdują się na kałamarnicy ogonowej. Obracając go jak głowę, kałamarnica wypatruje zwierząt, którymi można się cieszyć, a także drapieżników, na przykład ich braci, którzy często są zaangażowani w kanibalizm. Tak, czasami warto mieć oko na ogon, zwłaszcza widzenie w nocy.

W swojej słynnej książce „20 lat w łaźni” słynny podwodny odkrywca Georges Woo zauważa, że ​​na głębokości 5-6 km, w otchłani oceanu, gdzie panuje wieczna ciemność, spotkał ryby o dobrze rozwiniętych oczach, popłynęli do iluminatora batyskafu, ale w ogóle nie zareagował na jasny promień reflektora. Dlaczego więc mają oczy? Może w tym przypadku, aby zobaczyć światło podczerwone i wszystkich tych, którzy je emitują?

Niezwykle trujące grzechotniki występują w Ameryce, a kagańce w Azji Środkowej. Patrząc na te węże, możesz znaleźć cztery nozdrza na ich głowach.Z każdej strony jedna jest normalna, a druga jest duża. Jest to duża depresja między okiem a nozdrzami - radar, dolna część twarzy. Węże należące do rodziny otchłani.

Każdy otwór jest wnęką o głębokości 6 mm, otwierającą się na zewnątrz z otworem o średnicy około 3 mm. Cienka membrana jest rozciągnięta na dnie wnęki. Na 1 mm2 membrany można policzyć do 1500 termoreceptorów. Zasadniczo mamy osobliwe oko - otworkową kamerę na podczerwień. A ponieważ pola z dołu nakładają się, a impulsy nerwowe wchodzące do mózgu są analizowane jako całość, powstaje rodzaj równoważnego stereoskopowego widzenia, który pozwala wężowi dokładnie określić lokalizację źródła ciepła.

Sprawdzanie dokładności lokalizacji węża źródła promieniowania podczerwonego. Nawet jeśli ma zamknięte oczy, wąż otchłani, uderzający w zdobycz, myli się nie więcej niż o 5 stopni. (Każde trafienie oznaczone jest ciemnym okręgiem, przy zerowym podziale - źródło promieniowania).

Jest to struktura dołu twarzy węża. Jest to zasadniczo kamera otworkowa, w której promieniowanie podczerwone skupia się na membranie dołu zawierającego setki tysięcy receptorów. W tym przypadku puls cieplny jest przekształcany na „widzialny” obraz węża.

Orientacja euglena wiciowców w polu częstotliwości radiowej. W normalnych warunkach ruchy euglena są chaotyczne. Jeśli istnieje źródło fal radiowych, kierują swoje ciało w kierunku generatora pola elektromagnetycznego.

Może się wydawać, że radary stworzone przez człowieka są bardziej czułe niż radary stworzone przez naturę. Wystarczy jednak porównać rozmiary tych urządzeń, ponieważ staje się oczywiste, że stworzone przez człowieka nie jest naturalne. W sztucznym radarach lustro, które zbiera promienie cieplne na specjalnym poczerniałym filmie, który zmienia swój opór w zależności od temperatury, ma średnicę większą niż 1 m. Kontrastuj tego olbrzyma z dwoma dołkami twarzy na głowie węża, którego średnica jest mierzona w milimetrach, a zdasz sobie sprawę, że żywe „urządzenie” »Na jednostkę powierzchni termolokalizującej jest kilka tysięcy razy bardziej wrażliwa.

Wśród lokalizatorów podczerwieni znajdują się urządzenia, które mogą przełożyć niewidzialne promienie na obraz widzialny dzięki fluorescencji. Taki mechanizm znajduje się w oczach ćm. Promienie podczerwone przechodzące przez złożony układ optyczny skupiają się na pigmentu, który pod wpływem promieniowania cieplnego fluoryzuje i przekształca obraz podczerwony w światło widzialne. Te widoczne „obrazy” są budowane bezpośrednio w nocnym oku. W nocy łatwo znajdują kwiaty, które emitują promienie podczerwone.

Jak „Wąchają” pole elektromagnetyczne o wysokiej częstotliwości i określają moc promieniowania na podstawie zapachu. Przeciwnie, wyczuwają zapach, który zatrzymuje nawet niewielkie ilości jonów powstających po ekspozycji na cząsteczki powietrza przez promieniowanie rentgenowskie. Najwyraźniej tylko szczury wiedzą, jak pole elektromagnetyczne „wącha” ...

Jurij Simakov

Według materiałów czasopisma „Youth Technology”

https://plv.electricianexp.com/